Απ: Αι αποθήκαι και αι υποθήκαι
[[[Επανειλημμένες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν μια πλειοψηφούσα συμπάθεια σε αυταρχικούς ηγέτες τύπου Πούτιν, δείγμα του φθόνου με τον οποίο αντιμετωπίζεται η πρωτοπορία των δυτικών κοινωνιών..]]]
Δικαστά μου, θα ήθελα να μου αναφέρεις κάποια πηγή για αυτή την "πλειοψηφούσα συμπάθεια" γιατί δεν μου έχει τύχει να πέσω σε παρόμοια δημοσκόπηση.
Σε κάθε περίπτωση, βλέπουμε ότι η συμπάθεια σε αυταρχικούς ηγέτες τύπου Πούτιν δεν είναι αποκλειστικότητα της Ελλάδας, αλλά χαρακτηρίζει όλα σχεδόν τα ακροδεξιά ρεύματα της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης, ορισμένα από τα οποία είναι ιδιαίτερα ισχυρά.
Η σχέση του μέσου Έλληνα με το κράτος του, όπως νομίζω έχω ξαναγράψει, είναι σχέση δύο άκρων:
Το κράτος αντιμετωπίζεται είτε σαν την κακιά μητριά της Σταχτοπούτας, είτε σαν πληθωρική βυζάστρα με αστείρευτο γάλα.
Το κακό (αλλά και καλό) με τα κρατικά κατεστημένα είναι ότι συνήθως παίρνουν τη μορφή που φαντάζονται οι υπήκοοι.
Η εκ πρώτης όψεως ουτοπική μου πρόταση για τους "τρεις καφέδες" στοχεύει ακριβώς αυτή την ανωμαλία. Αναζητώ μία ουσιώδη άσκηση με κατεύθυνση προς την ωριμότητα και την ανεξαρτησία. Προς την αντίληψη για το κράτος ως καταρτισμένου συντονιστή ανεξάρτητων και ελεύθερων πολιτών.
