Απ: Περί φωτός...
Έστω πως είσαι η μάνα ενός μικρού κοριτσιού και βρίσκεσαι στο δικαστήριο όπου δικάζεται ο παιδόφιλος βιαστής της.
1.000 συγγνώμη για το άκομψο παράδειγμα αλλά χρειάζεται να ενεργοποιήσω τα συναισθήματά σου.
Αφού λοιπόν η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώνεται ο δικαστής (έστω) Ντρεντ έχει πειστεί πως ο κατηγορούμενος είναι ένοχος και αυτό είναι απολύτως βέβαιο διότι πέραν μαρτύρων και αποδείξεων το έχει παραδεχτεί κι ο ίδιος.
Ο πλέον ένοχος κατηγορούμενος ψελλίζει τα τελευταία του λόγια προς τον δικαστή.
"Κύριε Ντρεντ μου, βεβαίως πέρασα καλά με το κοριτσάκι αλλά μετανιώνω. Λυπηθείτε με"
Ο Δικαστής Ντρεντ, τρίβει για λίγο τη σεβάσμια λευκή γενειάδα του (είναι και κάποιας ηλικίας κι ας είναι ποδοσφαιριστής) παίρνει ένα γλυκό έως γλυκανάλατο ύφος και αποφαίνεται...
"Κανονικά έπρεπε να σε κλείσω ισόβια σε απομόνωση για να μην πω να σε παραδώσω για εκτέλεση. Επειδή όμως είμαι καλός και επειδή μετανόησες, σε... συγχωρώ. Φύγε, είσαι ελεύθερος"
Εσύ θα ξεσπάσεις σε ζητοκραυγές για την καλή καρδιά του Ντρεντ αναφωνόντας "τι υπέροχα που είναι να σώζεται ο άνθρωπος λόγω της μετανοίας του" ;;
Η Αγάπη είναι επιεικής μπροστά στη μετάνοια, σύμφωνοι.
Η δικαιοσύνη εκπληρώνεται όμως χαριζόμενη στη μετάνοια;
Να'σαι καλά!
