Απ: Αρχαιοπληξία ,ζωτική ανάγκη ή πεδίο πολιτικής αντιπαράθε
Φίλη alessandra 1230, προφανώς απέτυχα με το σχόλιο μου να μεταδώσω αποτελεσματικά τις σκέψεις μου για τη διδασκαλία των Αρχαίων στο Γυμνάσιο. Ίσως να είναι απωθητικός ο τρόπος που γράφω, ίσως η γενικευμένη απέχθεια της κοινωνίας μας για τον ορθολογισμό… Ας κάνω όμως άλλη μια προσπάθεια.
Μπορεί να έγραψα ένα ψυχρό ίσως σχόλιο, αλλά νομίζω ότι ήταν ευδιάκριτο, ότι με νοιάζουν περισσότερο τα ανθρώπινα συναισθήματα. Υποστήριξα τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από μεταφρασμένα κείμενα τουλάχιστον στις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, επειδή με ενδιαφέρει πάνω απ΄όλα να βρεθεί τρόπος να αγαπήσουν τα παιδιά την αρχαία τους γλώσσα και τον πολιτισμό, αλλά και να έχουν λιγότερο βαρετή και αγχωτική σχολική ζωή.
Μη συγχέεις την άποψη μου με του Φίλη. Έχω την εντύπωση ότι αυτοί οι τύποι κινούνται από κάποιου είδους στείρο κοσμοπολιτισμό/διεθνισμό. Αντίθετα εμένα παρακινεί η αγάπη μου για τον αρχαίο κόσμο, που δυστυχώς δεν μπόρεσα να γνωρίσω αρκετά λόγω ενός «μαγικού» εκπαιδευτικού συστήματος. Υποστηρίζω λοιπόν σθεναρά ότι οι αποφάσεις στα εκπαιδευτικά ζητήματα πρέπει να λαμβάνονται ο ρ θ ο λ ο γ ι κ ά. Αυτό βέβαια ισχύει στην περίπτωση, που μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας να μην είναι μόνο το μαγικό παίδεμα των μαθητών…
Ναι, η γλώσσα δεν είναι μόνο μέσον επικοινωνίας και σκέψης. Πρέπει όμως κάποιος να την κατακτήσει πρώτα ως μέσον, ώστε αργότερα, ίσως, να μαγευτεί από αυτήν. Ας δούμε λοιπόν λίγο πιο προσεκτικά το θέμα τις μαγείας (γοητείας) από τα αρχαία κείμενα που δεν κατανοούμε. Αυτό ήταν το πιο εύγλωττο στοιχείο στην απάντηση σου, ιδίως στο σημείο, που αναφέρεις ότι έχουμε ανάγκη την αρχαία επιγραφή, που δεν καταλαβαίνουμε, αλλά ε ί ν α ι δ ι κ ή μ α ς.
Σε αυτό αναφερόμουν στην πρώτη μου απάντηση. Στην νεοελληνική κοινωνία, που συχνά δεν έχει επίγνωση του υπαρξιακού της δράματος να συνδεθεί φαντασιακά όπως-όπως με το ένδοξο μακρινό της παρελθόν. Ίσως γίνομαι βέβηλος αναλύοντας τα μαγικά/ανορθολογικά στοιχεία της πνευματικής ζωής του νεοέλληνα. Πρέπει όμως να παραδεχτώ, ότι εγώ τουλάχιστον, δεν βρίσκω άλλη αιτία για τη μέγιστη γοητεία, που αισθανόμαστε μπροστά σε μια αρχαιοελληνική – όχι όμως και αιγυπτιακή ή φοινικική… – επιγραφή, που δεν καταλαβαίνουμε, εκτός από την αίσθηση ιδιοκτησίας («δ ι κ ή μ α ς») του αρχαίου κλέους. Ας μην βαυκαλιζόμαστε ότι αυτού του είδους η μαγεία είναι ίδια με τον τρόπο που ζούσε ο Καβάφης μέσα στο αρχαίο κόσμο ή με την ποιητική νοσταλγία γενικότερα. Είναι στείρος σοβινισμός, που συναντάς σε όλους τους λαούς.
Συμπυκνώνοντας υποστηρίζω ότι πρέπει να μελετάμε και να κατανοούμε σε βάθος την αρχαία μας γλώσσα, γιατί έχοντας το προνόμιο να «μιλάμε» την ίδια γλώσσα με τους Αρχαίους μπορούμε να πλησιάσουμε κοντύτερα και να αγαπήσουμε το σπουδαίο τους/μας πολιτισμό. Δεν είναι βέβαια τόσο κακό στιγμές-στιγμές να αισθανόμαστε και λίγο περήφανοι για ότι μας συνδέει με εκείνους. Όμως το κύριο συναίσθημα ας είναι αγάπη, αλλά όχι κτητική. Να μελετάμε τα αρχαία κείμενα, όχι για να αισθανθούμε πρόσκαιρα καλύτερα, αλλά για να γίνουμε καλύτεροι.
ΥΓ Ξέρω ότι η διάθεση σου δεν είναι σοβινιστική και ότι για σένα η «μαγεία» είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από αυτά που περιέγραψα πιο πάνω. Η διαφωνία μας είναι στον τρόπο και όχι στο σκοπό. Φοβάμαι όμως ότι αν δεν αλλάξει κάτι οι μαθητές θα συνεχίσουν να μαγεύονται για τους λόγους που περιέγραψα…
