«Τι είναι η πατρίδα μας;; Μην είναι οι κάμπο;; Μην είναι τ’ άπαρτα ψηλά βουνα;; Μην να ’ναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει; Μην να ’ναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;», αναρωτιέται ο ποιητής και καταλήγει: «όλα πατρίδα μας».
Τα τελευταία όμως χρόνια – από τη «γενιά του 30» (Σεφέρης – Ελύτης) και μετά... Πατρίδα μας είναι τα μνημεία... Είναι οι θάλασσες και τα νησιά... Είναι αυτά που πρσδίδουν το αίσθημα της «ελληνικότητας» πολύ μακρυά από τους κάμπους και τ’ άπαρτα ψηλά βουνα... «Τι γυρεύει ένας Υδραίος στη Λάρισα;», αναρωτιέται ο ποιητής...
Ανοίγοντας ένα πολύ μεγάλο ζήτημα... Ένα «διάλογο» δημόσιο... α πό τη μια είναι αυτοί που κατηγορούν τον Ελύτη για «τουριστικό οδηγό» και το όλο αυτό αίσθημα της «ελληνικότητας» που αναδύεται από τη «Σίκινο, την Αμοργό και τ’ άλλα τα παιδιά της» ως απλό «φολκ κλορ» ....από την άλλοι αυτοί για τους οποίους το SUN AND SEA COCTAIL IN GREECE είναι <<οδηγός ζωής>> και μέτρο καθορισμού αξιών.
Τι είναι η πατρίδα μας τελικά;;