Απ: Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ
Η αγρυπνία έχει μια ιδιαίτερη χάρη. Μην ξεχνάς πως και ο Χριστός στις δύσκολες ώρες βράδυ προσεύχοταν.
Καταρχήν στις αγρυπνίες συναντάς θερμούς χριστιανούς. Δεν έρχονται από υποχρέωση η από καθήκον όπως συμβαίνει στις Κυριακάτικες λειτουργίες. ¨Ερχονται γιατί θέλουν να δοξολογήσουν και να κοινωνήσουν Χριστό. Η παρουσία τους έχει κάτι το διακριτικό, το πνευματικό, το ταπεινό.
Η ψυχή αρπάζεται από τις μυστηριακές ψαλμωδίες και ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Η βυζαντινή μουσική δεν απευθύνεται στο συναίσθημα, δεν σε φορτίζει συναισθηματικά. Απευθύνεται στη ψυχή, τη βοηθάει να σηκωθεί και να πλησιάσει το Θεό.
Το φως στο ναό προέρχεται από τα <<ταπεινά>> καντηλάκια. Το ένα με το άλλο συνεργάζονται και ρίχνουν φως στο σκοτάδι. Ακριβώς όπως οι ταπεινοί άνθρωποι. Έχοντας συνείδηση ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο,πρέπει να υπάρχει συνέργεια για να σωθούμε, να οδηγηθούμε στο φως του Θεού. Αντίθετα ο εγωιστής άνθρωπος είναι σαν τη λάμπα. Φωτίζει ξερά το χώρο, δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια κανενός και στο τέλος μένει μόνος.
Τέλος όλοι όσοι μετέχουν στη λειτουργία ενώνονται κάτω από το Κοινό Ποτήριο κοινωνόντας σώμα και αίμα Χριστού. Είναι η κορύφωση της λειτουργίας και σε όλους υπάρχει η συναίσθηση της ιερότητας της στιγμής.
Είναι φορές που βιώνοντας την ομορφιά της αγρυπνίας αναρωτιέμαι πόσο πιο όμορφα θα είναι στον παράδεισο.
Αγρυπνία, εκεί που η βία λυγίζει και επικρατεί η αγάπη. Τουλάχιστόν οι μετέχοντες, αυτήν αναζητούμε
