Απ: Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ
Η κατηγοριοποίηση των ερεθισμάτων από τον Δημιουργό της ζωής λόγου χάρη σε χρώματα, ήχους ή οσμές θεωρώ πως μόνο ψευδαίσθηση δεν μπορεί να να αποκαλεσθεί.
Πρόκειται όχι απλά για "μετάφραση", όπως την αποκαλείς, αλλά για απρόσιτη, μέχρι στιγμής στις ανθρώπινες δυνατότητες, μετουσίωση το άψυχου στοιχείου σε συστατικό του έμψυχου δημιουργήματος.
Και ερχόμαστε σε αυτό που σου είχα γράψει σε προηγούμενο μήνυμά μου για την ανάγκη της αποδοχής του Θεού στην επιστήμη. Η αποβολή Του είναι που οδηγεί σε τέτοιους όρους όπως "ψευδαίσθηση" που υποβιβάζουν ή μηδενίζουν την αντίληψη για τη ζωή.
Διακρίνω εδώ και χρόνια μία όλο και αυξανόμενη τάση στην επιστήμη του τύπου " Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια".
Χαρακτηριστικό "κρεμαστάρι" της συζήτησής μας, που αφορά όσους υπερηφανεύονται πως βρήκαν την ηλικία του σύμπαντος, είναι η προφανής αποσιώπηση του τι προϋπήρχε της μεγάλης έκρηξης.
Έκανα τη νύξη για κάποια γλαφυρή ιστορία του Αϊνστάιν για κάποιον υποθετικό κόσμο δύο διαστάσεων, ελπίζοντας να φανεί ότι πιθανότατα και η αντίληψη των τριών διαστάσεων που μας έχει δοθεί δεν είναι κάτι τόσο ιδιαίτερο, που να μας επιτρέπει να αποφαινόμαστε τόσο κατηγορηματικά για έννοιες που αγγίζουν το άπειρο και το απειροελάχιστο.
[[[σαλατίτσα και σαρδέλα με ουζάκι]]]
Δεν θα μπορούσες από μόνος σου να προτείνεις πιο αδιάσειστα επιχειρήματα για το άπειρον του σύμπαντος
